Çizildi, silindi, direndi: Ali İsmail ve Gezi Ruhu

Ali İsmail Korkmaz, bundan 12 yıl önce Gezi Direnişi’ne, okuduğu kent Eskişehir’den destek vermek için sokaklara çıktı. Karşısında durduğu karanlığın kurbanı oldu. Anadolu Üniversitesi öğrencisiydi; öğretmen olacaktı.

Ali İsmail Korkmaz’ın adını okulunda yaşatma, duvarlarına genç bakışlarını kazıma girişimleri oldu geçmişte. Ancak çizilen resimler ya faşistlerce ya da özel güvenliklerce siliniyordu.

Gel zaman git zaman, 2025’in Mart ayında ülkede bir hareket oldu. Gezi zamanı 9-10 yaşında olanlar, Gezi’den aldığı güçle sokaklara aktı; AKP’nin karşısına dikildi ve “Ben böyle bir kuşağım.” dedi. Kampüsler, sokaklar — kısacası gençlik için hayat neredeyse — direnişi gördü ve tanıdı. Hayatla birlikte gençlik de direnişi tanıdı.

Unutulmadılar

Direnişi görüp tanıyan alanlar, direnişle birlikte onun sembollerini de, mesela Gezi’de yitirdiklerimizi de tanıdı. Ali İsmail Korkmaz tekrar okulu ve fakültesiyle buluştu. Resmi çizildi, silindi; çizildi, silindi… Çizimin kalıcılığından bağımsız olarak, Ali İsmail’in unutulmadığı gösterildi.

Aynı zamanda “Devlet-ül Âlâ”nın — her şeye muktedir olduğunu sanan o yapının — öldürdüğü çocukların siluetinden bile korktuğu, Ali İsmail’in kendi okulunda öğrenciler tarafından kanıtlandı.

Öldüren, muktedir görünen, elini kolunu sallayan o devlet kurumu; bir araya gelenlerin karşısında çaresiz kaldı.

Ne yaparlarsa yapsınlar, Ali İsmail ve Gezi nedeni ile hayatını kaybedenlerin— ve bugün Gezi’den güç alan gençlerin — sahip olduğu yüreğe asla sahip olamayacaklarının gerçeğiyle uykuları bölünüyor. Uykuları bölündükçe daha saldırganlaşıyorlar.

Onlar saldırganlaştıkça, bir araya gelenler dövülen bir demir gibi daha da güçleniyor. Ve o güçlenen demirin bir parçasında, Ali İsmail ve tüm Gezi şehitleri duruyor.

Bugün belki okulundaki çizimi bir beyaz boyanın altında gizli, ama yarın bu ülkenin en güzel yerlerinde her biri birer anıt olacak.

(EMK)

.